Onze collega’s Alan Moss, Paul Hulsenboom en Lieke Verheijen vergezelden onze studenten afgelopen studiereis naar Edinburgh.
Alan Moss
De cirkel is rond. In 2009 ging ik als eerstejaars Nederlands op studiereis naar Schotland, dit jaar mocht ik mee als begeleider. ‘Begeleiding’ was overigens bar weinig nodig. Dankzij de goede zorgen en organisatie van de SVN liep de reis naar Schotland op rolletjes. Edinburgh klinkt voor het thuisfront misschien als een vreemde reisbestemming voor een studiereis van de afdeling Nederlandse taal en cultuur, maar wie die stad kent, weet dat je op iedere straathoek wel een monument, geboortehuis of favoriete pub van een beroemde Schotse schrijver aantreft. UNESCO gaf het niet voor niets de eretitel City of Literature. Hoewel ik de literaire speurtocht en de verschillende museabezoekjes erg interessant vond, was het als begeleider misschien wel het leukste om de studenten in een losse, informele sfeer te leren kennen. De kroegentocht was daar absoluut de beste gelegenheid voor. Ook dat hoort immers bij Edinburghs cultuur: whisky is niet voor niets het beroemdste en populairste Schotse exportproduct. Om de avond maar keurig even samen te vatten: het was erg gezellig. Het was alleen niet erg handig om de ochtend na die zware kroegentocht een bezoek aan de camera obscura en het museum van optische illusies in te plannen. Toch nog een puntje van kritiek.
Paul Hulsenboom
Edinburgh: stad van zandsteen, van literatuur, van geesten en verhalen! Stad ook van doedelzakken, van tweed en whisky en, voor de SVN, van felle concurrentie. Ter lering en vermaak had de reiscommissie tot tweemaal toe een competitie voorbereid, waarbij de intellectuele en creatieve vermogens van zowel studenten als begeleiders tot het uiterste op de proef werden gesteld. De eerste dag begon meteen met een uitdagende speurtocht, d.w.z. een wandeltocht-met-vragen-en-opdrachten door de stad, die de commissie op prijzenswaardige wijze in elkaar had gedraaid. En dus beantwoordden de groepjes studenten (met her en der een begeleider) allerhande vragen over monumenten, standbeelden en wat dies meer zij en maakten ze de gekste foto’s, terwijl ze zowat de hele oude stad doorkruisten. Over met je neus in de boter die leerzame lol heet vallen gesproken. Minder leerzaam, maar des te lolliger, was de zogenaamde Crazy 88, waarbij tijdens de kroegentocht onder meer polonaises moesten worden gelopen, vreemdelingen moesten worden gekust en op de bar moest worden gedanst. Alle lof ook hier voor de organisatie, maar tevens voor de studenten, die er ondanks alle gekkigheid voor zorgden dat de kroeg in kwestie bijzonder blij was met onze aanwezigheid – temeer daar de meesten van ons later op de avond weer terugkwamen voor nog meer lol.
Lieke Verheijen
Sinds de aankondiging van de Brexit stond Edinburgh prominent op mijn stedentripverlanglijstje. Associaties die ik met Schotland had vóór de studiereis: haggis, whisky en doedelzakken. Edinburgh stelde op deze drie punten niet teleur: we werden geconfronteerd met haggisburgers en dito pizza, een uitgebreide whiskyproeverij en een straatartiest wiens traditionele blaasmuziek niet te ontwijken was in de historische stad. Maar naast deze clichés bezorgde Edinburgh ook verrassingen. Qua eten genoot ik van heerlijke hamburgers (zonder ingewanden), culinaire doch zeer betaalbare hoogstandjes bij Jamies' Italian (jazeker, van de bekende Britse tv-chef) en verrukkelijk gebak bij The Elephant House (waar mevrouw Rowling haar eerste bestseller schreef). Qua drank bleken de Schotten tevens meer variatie te bieden, getuige de cocktails, biertjes en shotjes die mijn reisgenoten ’s avonds nuttigden. En qua muzikale omlijsting zal de Braziliaanse bar met Spaanstalige muziek me positief bijblijven. Edinburgh was genieten geblazen, zowel cultureel als wat betreft natuur, met talloze topmusea en twee heuvels die een prachtig uitzicht over de stad boden. Natuurlijk mocht bij een studiereis het educatieve element niet ontbreken: het gastcollege op Edinburgh University was gelukkig geen saai ‘moetje’, maar een interessant verhaal over de Schotse taal. Wat ik heb overgehouden aan de studiereis: veel souvenirtjes (o.a. Scotland the Text: You Can Take My Phone, But You'll Never Take My Freedom! – a Hilarious History Book), veel vakantiekiekjes (waaronder de nodige selfies), veel fijne herinneringen (met gezellige jongelui die ik nog niet/nauwelijks kende)... en weer een land onthuld op m’n Europese kraskaart.
